Betuwe Classic
Als eerste mijn complimenten voor het team van a-vents, om op korte termijn een rit in elkaar te zetten. De meeste organisatoren beginnen al zodra hun laatste rally is afgelopen. Hans Brinkman had minder tijd, maar slaagde er goed in om ons een leuke dag voor te zetten. Tien minuten voor tijd mocht de navigator zijn routeboek ophalen. Hé, dat was jammer, niks in te tekenen. Er stonden alleen wat bol-pijl trajecten in naar 8 KP’s, alwaar we pas onze route kaarten kregen. En zo werden we naar, met zorg gekozen rallygebieden, gedirigeerd en kon het intekenen beginnen. Volgens de lessen van Joep 10% van de trajecttijd gebruiken om de route te construeren. Het eerste traject was een klein gebied met een aantal pijlen, die conform het Tulpenrallye reglement alleen aangedaan mochten worden als ze aan de beurt waren en dan alleen in zijn geheel dienden te worden bereden. Er waren slechts 5 pijlen waarvan er 4 niet te rijden waren, de navigatoren kregen van het puzzelen een knoop in hun hersens. De rijders genoten want ze konden vlot doorrijden en een hoop bochtjes draaien. KP2 ingetekende lijn met barricades dat lukte ons wel, maar tijdens KP3 bol-pijl zonder afstand las mijn navigator twee kruisende wegstukjes als een kruis naast de weg. Ik moest afslaan bij een kerk of kapelletje. Die kwam dus niet en we eindigde bij de TC via de verkeerde kant. Henk Ledderhof stuurde ons resoluut terug, overdoen! Als uitzetter kan je het niet bedenken dat je deelnemers twee stukjes weg als kruis gaan lezen, maar we waren gelukkig niet de enige! KP4 een visgraatje, reden we vlot. Alleen waarom stond er ineens 1e weg links, wij doken gelijk een onverhard pad op. Dat was dus niet goed. KP5 blinde lijn, feilloos. Bij KP6 kwam de echte oude Brinkman van de Tulp weer boven. Jullie denken te kunnen navigeren, dan moet je eerst maar eens een kaart goed lezen. Deze KP was een grensbenadering met grenslijnen, de rivier de Lek en de Provinciegrens. Op een plaats liep de grenslijn parallel aan de provinciegrens en daartussen precies een weggetje. Dat weggetje moest je dus niet hebben, want je was wel dichter bij de grenslijn maar inmiddels de provinciegrens overgestoken. Bij KP7 zakte het niveau even: “Bij een einde weg” moest je letterlijk nemen en niet wachten tot je je eigen einde weg tegenkwam. De eerste beste zijweg eindigde als einde weg tegen onze route en was daarmee de routeaanduiding. Boutestijn met lange ij en Boutenstein met ei was ook zo’n grap. KP8 puntenvrije route was weer grote klasse. Bij punt 10 was de hoek niet haaks en de splitsing kwam te vroeg dus even doorrijden en zo waren meer punten goed verstopt voor een navigator. Een heel leuk systeem met de losse KP’s en bol-pijl tussen trajecten. Tijdens de KP’s kom je niet echt in de “bewoonde wereld”. Winnaars in sportklasse Oscar Ulhorn en Peter Kwant en in de tourklasse Sander en Maarten Drijber.
De DHRC is aangesloten bij:
Adverteerders:
