Verslag Limburgia Trophaeum door Jack Fidder | DHRC

Vrijdagavond 25 oktober om 18:00. Het was een regenachtige avond en met de ingepakte rallyspullen stond ik klaar om af te reizen naar Kerkrade. Daar zou de volgende dag de Limburgia Trophaeum starten. Een historische rally uitgezet door René Smeets. Even na 18:00 uur kwam Ros aanrijden met de inmiddels alom bekende Bentley R-type uit 1954. Het zou weer een rallyweekend in het pluche worden.

Tegen half tien arriveerden we bij het rallyhotel, gelegen tegen het Roda JC stadion. Daar nog even snel de documentencontrole afgehandeld, de briefing bijgewoond en de eerste rallybiertjes naar binnen gewerkt. Maar ondanks dat alles bijtijds gaan slapen om de volgende ochtend fris en fruitig aan de start te staan.

De Limburgia heeft een aantal kenmerken die deze rally uniek maken. Mooie routes, geen kaartmanipulaties, veel regelmatigheidstrajecten en alleen de hoognodige controles. Oftewel een echte rijrally, zoals tijdens de briefing ook benadrukt werd.

En het werd een echte rijrally. Waarbij opletten zeker het devies was. Onmiddellijk na de start op zaterdag was het al raak. Een simpele pijlen kortste route werd aardig uitdagend wanneer je een klein weggetje over het hoofd zag dat verscholen tussen twee viaducten de eerste echte rallyval bleek te zijn. Gelukkig niet voor ons, zodat wij met een goed gevoel Kerkrade konden verlaten.

Al snel ging het richting Duitsland. Middels bol-pijl en routebeschrijving op kaart kwamen we halverwege het traject aan bij de eerste regelmatigheidsetappe van die dag. Een korte van circa drie km. Op de kaart een simpele rechte weg zonder al teveel poespas. Maar aan het eind van de regelmatigheid was het niveau van spierpijn bij de bestuurder aardig gegroeid, want na de zoveelste haarspeldbocht die niet op de kaart stond (1 op 150.000 blijkt toch niet zo nauwkeurig) kwamen we oog in oog te staan met de finish. De eerste strafpunten waren een feit.

Via bij tijd en wijle adembenemende wegen, werden regelmatigheid 2 en 3 zonder problemen, maar wel weer met een aantal strafpunten afgewerkt en kwamen we aan bij de lunchlocatie. En dat is ook iets typerend voor de rally’s van Smeets. Het eten is altijd prima verzorgd en laat niets te wensen over. Een snelle controle met andere deelnemers leerde dat wij bijzonder weinig gemist hadden. Opgewekt gingen wij halverwege de middag op pad voor deel 2.

Maar eind oktober gaat dan toch heel erg snel het licht uit. Regularity nummer 4 was weliswaar nog licht maar nummer 5 werd al aardig donker. Gelukkig gingen ze beide naar  wens zodat we nog steeds met een redelijk goed gevoel het laatste stuk tot de finish ingingen.

En dan merk je dat er in Nederland heel veel lichtvervuiling is. Daar heb je in Duitsland geen last van. Of juist wel? Wij wel in elk geval. Vaak hadden we het idee dat de weg die we reden niet op de kaart stond en de weg die we zochten er in werkelijkheid niet was. Maar toch gebeurde het zo nu en dan dat we in één keer iets geels langs de weg zagen. En ja hoor, weer een controle om op te schrijven.

Inmiddels begon de tijd te dringen en moesten we al snel besluiten om desnoods maar een deel over te slaan (gedeeltelijk geholpen door de organisatie die regelmatigheid 6 had laten vervallen) om niet buiten te tijd te finishen. Damage control was dus het devies en met die insteek kwamen uiteindelijk vijf minuten voor deadline aan in het rallyhotel. Maar wat bleek, wij hadden het damage control gemaximaliseerd. Totaal geen schade dus. En met vijf goede regelmatigheden op zak waren we dus reuze benieuwd wat de klassering zou zijn. Helaas zou dat pas de volgende ochtend om 7 uur bekend worden gemaakt.

Dus snel wat eten, even iets drinken en op tijd gaan slapen. Gelukkig een uurtje extra door de wintertijd wat absoluut heeft bijgedragen aan de alertheid van de zondag. Om 7 uur snel naar beneden en daar bleek ons gevoel in overeenstemming met de klassering. Nummer 1. Dat maakte de zondag voor ons extra uitdagend.

Als één van de laatsten mochten we die zondag vertrekken en via een niet al te moeilijke route kwamen we bij regelmatigheid nummer 9. Een zelfstart en zelffinish. Dus feitelijk goed meten. Maar met als uitdaging dat er stukken van 50, 30 en 10 km/h in zaten, al naar gelang de ter plaatse geldende snelheid. En wanneer houdt dan het 10 km/h stuk op, bij het bord 50 of bij het plaatsnaambord? Wij kozen voor het laatste waardoor we met slechts twee strafpunten deze regelmatigheid bijzonder goed afsloten.

Verder leverde de rally weinig problemen op en met een meer dan goed gevoel, zeker toen we evenveel bordjes bleken te hebben als de nummer twee, kwamen we aan bij de finish. En toen werd het spannend.

De rekenkamer bleek, geholpen door een minimaal aantal aan protesten/vragen, snel een uitslag te kunnen leveren. Het feit was daar, de Bentley stond fier bovenaan het lijstje. We hadden onze klasse gewonnen.

Dus op zondagmiddag ging de reis vanuit Verviers weer huiswaarts met op de achterbank twee grote bekers, twee kransen en drie liter champagne. Binnenkort kunnen wij, onder het genot van een lekker glaasje, nog eens terugkijken op een, en niet alleen voor ons, zeer geslaagde Limburgia.

Jack Fidder

foto: Matthijs van Roon