Verslag KLIP I: Een kleintje Tulp | DHRC

Na een paar jaar actief te zijn in de klassieke rallysport is het dan eindelijk zo ver, dit jaar gaan we de Tulp rijden. Dus moest er ook eens serieus voorbereid worden en waar kan dat beter dan tijdens een Tulp oefenrit uitgezet door onze vaste concurrent van de afgelopen jaren, Arjan van der Palen.

Samen met Albert met de Groene Draak (vervanger van de witte Bertone die tijdens de Winter Trial zijn Waterloo had gevonden) ingeschreven. Om op zaterdag aan het begin van de middag richting Zuilichem af te zakken waar we met een klein zonnetje en een hoop andere klassiekers op de startlocatie aankwamen. Hier werden we door de organisatie verwelkomd met een kopje koffie met daarbij een regionale Bossche Bol en de nationale Rallykroket (bijzonder combi….)

Na het traditionele bijpraten met de andere deelnemers konden we al snel de auto in om van start te gaan. Goed intekenen was het advies van de uitzetter vooraf! Dus rustig de tijd genomen om dit te doen en het bleek een goede raad te zijn, want het was direct goed meten en opletten.

Na vertrokken te zijn ongeveer na 150 meter opnieuw de kaartleestas ingedoken om m’n liniaaltje te wisselen van 1:50.000 naar 1:100.000. Oeps…

Toch even omschakelen, zijn we niet gewend in Nederland te rijden op 1:100.000 kaarten. Dus direct de vraag: Ligt de parallelweg direct na de rotonde niet veel te laat? Twee keer op neer rijden en we zijn pas een kilometer onderweg. Duidelijk gevalletje van nog even erin moeten komen.

Gelukkig heeft de uitzetter hier rekening mee gehouden want tot en met punt 4 was de route prima te rijden en kwamen we geen gekke zaken tegen. Wel rustig aan rijden door Uitwijk, hier hebben uiteindelijk toch veel deelnemers “bonus”punten gescoord bij de lasercontrole. En waar wij in het recente verleden ook nog weleens wat punten scoorden hierop, heeft Albert het deze keer keurig gedaan en leverde ons tempo ons niks extra op.

Zoals ik al schreef was het tot punt 4 probleemloos. Maar vanaf hier ging het niveau toch iets naar boven. Een korte opsomming:

• Een relatief duidelijk wegverlegging om mee te beginnen bij punt 4;
• Tussen 5 en 6 een mooi ontbrekend weggetje waardoor omgereden moest worden.
• Direct na 6 een “Weg met eenrichtingsverkeer” op de kaart in de tegengestelde richting van onze geplande route (Albert bedankt, want deze kende ik nog niet);
• Tussen 7 en 8 een ruime wegverlegging;
• Tussen 8 en 9 een mooie verstopte kortere route;
• Na 9 de doorgaande weg die was weggehaald en verplaatst was naar een parallelweg bovenover de dijk;
• En aan het einde van 10 het goede bruggetje uitmeten.

En zo kwamen we in de richting van TC-2 waar zowel de uitzetter als ondergetekende het ons even flink wat moeilijker maakten.

Om met de uitzetter te beginnen, onderweg naar punt 11 was een aantal wegen weggehaald en moest niet de doorgaande verharde weg worden genomen, maar het onverharde pad wat 100 meter eerder wel op de goede plek lag. Wij twijfelden net als veel anderen, maar hadden het “geluk” dat we bij deze twijfel in de verte op het onverhard een oranje bordje zagen. Dit moest dus wel goed zijn, dus zonder twijfel vol gas erin en de goede RC-N gepakt.

En dan komt het deel vol gas ook aan bod, want dat was de schuld van ondergetekende. Ik had namelijk in mijn hoofd zitten dat onze TC-tijd 15:13 was en hier kwamen we al behoorlijk bij in de buurt. Dus eerst rustig (en gefrustreerd) door de Q-Zone om daarna een goed tandje erbij te zetten. En ja hoor, een lange strook onverhard, dus het tempo weer naar beneden. En alsof het niet erger kan, ook nog de traditionele afsluitende stempel.  Hier werden we keurig voorbij gelaten door de damesequipe in de prachtige Mustang om vervolgens vol naar het laatste deel te gaan. Met nog 50 seconden over met nog anderhalve kilometer vlogen we de parkeerplaats van de TC op. Hier misten we ook nog de ingang tussen de pionnen en met een laatste scherpe draai aan het stuur door Albert kwam ik erachter dat onze TC-tijd niet 15:13 maar 15:18 was. Dus we waren vijf minuten te vroeg, hahaha….

En het geluk was aan onze zijde, want ik kwam hier vijf meter voor het TC-bord achter. Dus nogmaals onze excuses aan alle verbaasde blikken, maar ik zal beter leren lezen.

Na dit korte stressvolle intermezzo reden we direct naar punt 12 waar een mooie verlegging was getekend en we dus een stuk op moesten halen via de aanwezige wegen en controles. Er is ook een equipe geweest die het punt 12 multifunctioneel inzette, door de cirkel van het punt ook als cirkel van vrije route te gebruiken. Zeer creatief, maar het zou zonde zijn van de Photoshop-kwaliteiten van de uitzetter, dus hartstikke fout.

Na een leuke en goed te rijden regularity (wel opletten dat je niet halfweg pijl 15 opdraaide zoals ik bijna deed), kwam volgens de uitzetter een typische Tulpenrallyegrap. De kortste route van 17 naar 18 liep namelijk door een groot blok met daarin Zaltbommel. Dus de legenda er weer bij gepakt en ja hoor, het stond er netjes in als “Plaats met bezienswaardige kern”. Dus een kaartteken en dus mag je er doorheen. Hier stond de beloning in de vorm van de toepasselijke RC-Z.

In de tussentijd waren de weergoden wel klaar met de rally, want de sluizen werden flink opengezet. Gelukkig zat de zekering van de ruitenwisser weer recht, dus deze keer hadden we hier geen last van. Het einde van de rally was sowieso in zicht, natuurlijk nog wel opletten de je in het laatste deel eerst de korte route rijdt en verderop de juiste. En ook dat je je aan het einde niet druk maakt over tegengesteld rijden van de eerder gereden route, want we waren een TC tegenkomen, dus dat was opgeheven.

Al met al een erg leuke rit die van voor naar achter leuk en goed in elkaar zat. Complimenten aan de uitzetter om tweeëneenhalf rally uur op klein A4’tje te krijgen.

En dan is het extra leuk om de rit zonder snelheidsovertreding, controlefouten en tijdstraf op de regularity te rijden en dus als laatste het podium op te mogen om de bekers in ontvangst te mogen nemen.

Strak georganiseerd en een zeer leuke rit! Wij zijn er volgend jaar in ieder geval weer bij!

Remco Luksemburg | foto’s Dick Groen