Verslag: 13e Nierstichting Rally door Marille Vehmeyer
Ja, een gelegenheidsequipe waren we. May had nog nooit een rally gereden, laat staan genavigeerd. Ik had al regelmatig genavigeerd, maar nog pas een paar keer gereden. En toch gingen we het zo doen. In de week ervoor hadden we op een avond een oude rally gereden om wat te oefenen en dat ging best aardig..
We kwamen zaterdagochtend ruim op tijd aan bij het prachtige kasteel Renswoude en meteen voelde je de goede atmosfeer. De zon scheen, het was leuk een aantal bekenden te zien, er was een lekker ontbijtje en alles liep op rolletjes. Zo ook de start. Eerst de sportklasse, en daarna wij als nr 34 in de tourklasse. Daar gingen we dan!!! Hoe zou het gaan en wat had Joan voor ons in petto? Nou, ze zei wel dat ze het allemaal best duidelijk had gemaakt, maar dat viel in de praktijk toch wel tegen.. Het was lastig om de overgang van bol-pijl naar de ingetekende lijn te vinden, en ook al leken een aantal kruisingen op de kaart wel makkelijk, in werkelijkheid waren ze listig. Alle kans om daar in de fout te gaan! Maar de koffiestop werd op tijd gehaald en met frisse moed gingen we richting TC2. Door de prachtige bossen van Bennekom en Wageningen ging het via Heteren naar de Randwijkse Uiterwaarden. En juist op die leuke dijk met weidse uitzichten bleken we achteraf een letter gemist te hebben; waarschijnlijk keken we te veel om ons heen Punt voor Joan! Vervolgens reden we naar steenfabriek Randwijk waar een behendigheidstest was uitgezet. Een parcours rondom grote steen- en zandbergen waar ook nog een extra rondje omheen gereden moest worden, en dat het liefst in exact 50 seconden. Gelukt!!! Dat was lachen! We werden er een beetje overmoedig van, en ja, dat is natuurlijk nooit goed. Want plots waren we de weg kwijt en daar gaan dan je kostbare minuten.En als je dan ook nog andere rallyautos van alle kanten ziet komen weet je het al helemaal niet meer. Na een aantal foute keuzes (moeten we eigenlijk wel naar het noorden?, hoe ziet het er eigenlijk uit met de kaart op zijn kop?) hadden we uiteindelijk de route weer te pakken en probeerden we nog wat van de verloren tijd goed te maken door heel scherp te blijven. Maar Joan zou Joan niet zijn als ze niet nog op het allerlaatste stukje voor de lunchstop, wanneer je denkt dat je de schade nog enigszins hebt weten te beperken en je blij bent dat je er bent, een letter had gezet. Gemist dus!! Grrrrr, we hadden het kunnen weten. De lunch was op een superplek, heel idyllisch, tegenover een eeuwenoud kerkje in Leur.
De middag verliep soortgelijk, al werd het naar ons idee een beetje lastiger. We verloren behoorlijk wat tijd met het zoeken naar een wat later bleek afgesloten weg en reden veel te vaak heen en terugen kwamen dus al te laat aan bij de drinkstop. Jammer, dan maar geen drankje en zo snel mogelijk dr. Het vinden van DeSchans was voor iedereen een hele klus, maar daar aangekomen werden we getrakteerd op een hele leuke bol-pijl zonder afstanden (voor de sportklasse getekend als visgraat) waar je behoorlijk in de fout kon gaan. Maar we kwamen er heelhuids uit! Zo niet door de rest van de pijlen-kortste-route, waar we nog twee letters misten. Maar uiteindelijk finishten we nog steeds in een stralend zonnetje in Zeist, waar ons heerlijke drankjes en een mooi buffet wachtten. Gezellig napraten met de andere equipes, ervaringen uitwisselen, alle knelpunten nog eens doornemen, en natuurlijk toch met enige spanning wachten op de uitslag
Al met al een super dag, waarin maar liefst 28.500 werd bijeengebracht voor nieuw onderzoek voor de Nierstichting! Grote complimenten aan de organisatie. En ook aan May, we werden zesde!!
